حجت الاسلام و المسلمین عبدالکریم شرعی درباره پدرش آیت الله شیخ غلامحسین شرعی می گوید:«به اسمش که غلامحسین بود افتخار می کرد و هنگامی که منقبت سیدالشهداء (ع) را مطالعه می نمود، اشک می‌ریخت و قطرات اشکش بر صفحات کتاب نقش می‌بست. گاهی وسط خواب می گریست و چون جویای مطلب می شدیم، می‌فرمود: داشتم -در عالم رؤیا- روضه می‌خواندم.»
می گویم:«بعضی از بزرگان روضه خوانی هفتگی داشته اند.»
می گوید:«بعضی هم روضه خوانی روزانه داشته اند!»
می گویم:«چه خوب!»
می گوید:«بله خوش به حال امثال آیت الله مامقانی[1] که اینگونه بودند.جالب این که فرزندش را هم به کار پسندیده سفارش کردند:
«ای فرزند! برتو باد برپاداری عزا و سوگ ابا عبداللهj در هر روز و شب یک بار تا آنجا که بتوانی، در صورتی که نتوانستی هزینه این کار را تأمین کنی و جز خواندن کتاب عزاداری برای خانواده‌ات برایت ممکن نشد، چنین کن.پس بدان که در توسل بر امام حسین j خیر دو جهان و رستگاری دنیا و آخرت مهیاست.
من از زیارت امام حسینj و برگزاری مجالس عزاداری بر او کراماتی دیده‌ام که عقل‌ها را شگفت‌زده می‌کند و کمترین چیزی که من از انجام این امور دیدم آن بود که هر بار پس از زیارت امام حسینj گشایش در امور زندگی‌ام و افزایشی در زندگی اقتصادی‌ام مشاهده کردم هر چند آنچه در نزد خداوند است بهتر و بادوام‌‌‌تر است.»
آیت الله العظمی بهجت رضوان الله تعالی علیه بر کسب آمادگی برای ورود به ماه محرم تاکید داشتند تا آنجا که می فرمودند:چهل روز مانده به محرم چله گناه نکردن بگیرید تا ایام عزای سید و سالار شهیدان حضرت اباعبدالله الحسین را چنان که بایسته و شایسته است درک کنید.
وزیر اسبق ارشاد می گوید:«حضرت آقا به فرزندان شان فرموده اند : «شما اگر منتسب به من هستید، حق انجام کار اقتصادی را ندارید.» البته برای اینکه حق آنها ضایع نشود، افزوده اند:«هر وقت قصد داشتید این گونه کارها را انجام دهید، من به مسئولین ثبت احوال می گویم اسم من را از شناسنامه شما خارج کنند!»
همین طور که آماده رفتن به داخل خزینه حمام می شود رو به آیت الله سید حسن مدرس می کند و می گوید: «آقا بیرون هوا خیلی سرده دکمه های لباستان رو خوب ببندید که خدای نکرده یک وقت سرما نخورید.»
آیت الله لبخندی می زند و خطاب به او -که مثل خودش از نمایندگان مجلس شورای ملی است- می گوید:«ای رفیق گرمابه و گلستان کاش بتوانیم درِ ورود دشمنان اسلام و ایران به این سرزمین را ببندیم.وقت برای بستن دکمه لباس همیشه هست!»
ناراحت نباش!
جلوی خانه پاسبان گذاشته اند تا کسی به دیدار رهبر ملی شدن صنعت نفت نیاید.دلیلش هم متعدد است از جمله سخنرانی دیروز آقا[1] در حمایت از مسلمانان مصری در مبارزه علیه انگلیس و اسرائیل و برپایی مجلس یادبود برای شهدای قیام آن دیار.
در این میان آقا که قصد رفتن به حمام را دارد بقچه اش را زیر بغلش می زند و به همراه پسرش از خانه بیرون می زند.
مأمور شهربانی که تصور می کند آقا ممنوع الخروج است قصد جلوگیری از رفتن ایشان به گرمابه را دارد اما چون جرأت درگیر شدن با او را ندارد مدام عقب می نشیند تا این که رییس کلانتری پامنار که از ارادتمندان روحانیت است از راه می رسد و مانع از ادامه بی ادبی مأمور شهربانی می شود.
آقا که به حمام تاجرباشی[2] می رسد متوجه چهره غم زده فرزندش می شود.با مهربانی می گوید: «فرزندم حتماً به روزهایی فکر می کنی که چهار پنج نفر پدرت را در آمدن و رفتن به گرمابه به رسم احترام همراهی می کردند،دستش را می بوسیدند،پشت سرش نماز می خواندند و...اما امروز که دشمنان و کودتاچیان، انقلابیون را سرکوب کرده،تنها و غریب شده است.»
او سپس می افزاید:«برخیز و پشتم را کیسه بکش و ناراحتی را از خودت دور کن که اگر کارمان برای خدا باشد نه از آن تعریف و تمجیدها خوشحال می شویم و نه از این بی مهری ها غمگین.»
قصه های گرمابه،نوشته بیژن شهرامی
استاد محمدرضا حکیمى نقل مى کند که:
«من در میان حاجاتى که داشته ام دو حاجت برایم پیش آمده است که به محض توجه و توسل به آن حضرت، بطور آنى برآورده شده است، نخست آن که با مسئله اى علمى روبرو شدم و مى خواستم مطلب برایم بسط پیدا کند و گسترده شود. هر چه مى اندیشیدم، فکرم به جایى نمى رسید، ناگاه به ذهنم آمد که به حضرت ولى عصر(عج) متوسل شوم. پس به همان جایى رفتم که غالباً در آنجا نماز مى خواندم. رو به قبله ایستادم و عرض کردم: آقا! موضوعى که الان در آن گیر کرده ام و برایم منبسط و منشرح نمى شود و اگر به طور مشروح هم در ذهنم نیاید، نمى توانم درباره اش چیزى بنویسم مربوط به خود شما و مکتب اجداد شماست. بنابراین اگر مى شود، کمک کنید تا من این بخش را بنویسم که ستون فقرات بحثم محسوب مى شود. این جملات را که گفتم به محل کارم آمدم و نشستم. لحظه اى نگذشت که گویى کسى در گوشم چیزى مى گوید، و من شروع به نوشتن کردم، با آنکه بنده تنها طالب حدود سى شعبه از مسائل، مورد نظر بودم تا برایم تشریح شود، تقریباً بعد از یکى دو روز که مطالب را جمع آورى کردم، دیدم از هزار مسأله نیز تجاوز کرده است.
مورد دیگر این که، در زمانى که خاص فشار روحى سنگینى بر من وارد شده بود و حدود یک سال و نیم بدان مبتلا بودم و گر چه گاهى هم توسّلات عادى داشتم، ولى نتیجه اى نمى داد. تا این که یک روز خیلى فشار بر من سنگین شد، با خود فکر کردم اگر کسى قادر باشد مشکل مرا حل کند، آن کس تنها حضرت حجت(عج) خواهد بود. پس رو به قبله ایستادم و توجه به آن حضرت کرده با لحن عامیانه اى گفتم: آقا! اگر شما مشکل مرا حل نکنید چینن کارى از کس دیگرى بر نمى آید. پس من سراغ چه کسى باید بروم تا مرا از این گرفتارى نجات دهد؟ همین را گفتم و نشستم. در اثناء نشستن، هنوز به زمین نرسیده و ننشسته بودم که گویا آبى بر آتش ریخته شد و مسئله برایم حل گردید.»
ایشان در ادامه اظهار داشتند که:
«وقتى به اصفهان مى رفتم سر قبر مجلسى(متوفى / 1111 ق.) حاضر مى شدم و از روح آن بزرگوار استمداد مى طلبیدم و مى گفتم شما کمک کنید و از حضرت حجّت(عج) بخواهید تا ما را در تألیف «الحیاة» کمک کنند. همچنین بر سر قبر صاحب بن عباد (م / 385 هـ .ق.) نیز این درخواست را کردم.»
آیت الله مولوی قندهاری:«در قندهار شخصى به نام محبّ على زندگى مىکرد. وى مرد پاک طینت و نیک سیرتى بود و از ارادتمندان ویژه حضرت علىعلیه السلام محسوب مىشد. محبّتى به آن حضرت، تمام دل و جانش را احاطه کرده و به مرحله عاشقى رسیده بود. به نحوى که هرگاه به او مىگفتند: «محب على! بیدارِ على باش»؛ از حال طبیعى خارج مىشد و بىاختیار اشکش جارى مىگردید.
هنگامى که از دنیا رفت، او را براى غسل، در غسالخانه بردند. دوستانش در عزاى او گریه مىکردند. در هنگام غسل، یکى از دوستانش گفت: «محب على! بیدارِ علىباش»؛
ناگاه دست راستش را حرکت داده آرام آرام بر روى سینهاش قرار داد. همه از این واقعه عجیب، متحیّر شدند. خیلى زود، این خبر در بین شیعیان قندهار پخش شد. آنها دسته دسته مىآمدند و آن منظره شگفت را مىدیدند و از روى شوق مىگریستند. دست محب على، تا پایان غسل، همچنان روى سینهاش قرار داشت.
آیت الله مولوی:«مادرم به تلاوت قرآن مجید علاقه بسیار داشت. او غالباً در هر شبانه روز، هفت جز قرآن تلاوت مىکرد. وى در شبهاى ماه رمضان نمىخوابید و به تلاوت قرآن، دعا و نماز مشغول مىشد. در یکى از شبهاى ماه رمضان، شمع سوخته بود و بیش از یک بند انگشت، در شمعدان باقى نمانده بود. به علت منع دولت، نمىتوانستیم از منزل خارج شده شمع تهیه کنیم. سربازان حکومتى، اگر کسى را در کوچه مىدیدند او را به زندان مىبردند و به آزار و جریمه نقدى محکوم مىکردند.
مادرم به روشنایى همان مقدار شمع مشغول تلاوت قرآن شد. به خدا سوگند، تا آخر شب که مادرم قرآن، دعا و نماز مىخواند، شمع تمام نشد. وقتى از نمازش فارغ شد، به سحرى خوردن مشغول شدیم. شمع همچنان مىسوخت. همین که صداى اذان صبح بلند شد، شمع نیز خاموش گردید. خلاصه به برکت مادرم، یک بند انگشت شمع، به مقدار 9 ساعت براى ما روشنایى داد.»
عکاسی
یکى از ساکنان شیراز در شهر بمبئى هندوستان آموزش عکاسى دیده بود. پس از مراجعت به شیراز مغازه عکاسى تأسیس کرد به طورى که به عکّاس باشى شهرت یافت عدّه اى از متحجّرین با او مخالفت مى کردند و هنر عکاسى را حرام مى دانستند. این افراد مانع بزرگى براى کسب و کار عکّاس باشى بودند. روزى عکّاس باشى به حضور آیة الله فال اسیرى رسید و مشکل خود را مطرح کرد. آیة الله فال اسیرى دستور داد تا عکسى از او بگیرد. عکّاس باشى دوربین عکاسى را آماده و عکسى از سیّد گرفت و آن را ظاهر نموده قاب کرد و به سیّد تقدیم نمود. آیة الله فال اسیرى گفتند: این شغل و هنر شما مشروع و حلال است و دلیلى بر حرام بودن آن نیست و او را مورد تشویق قرار داد.
عکّاس باشى پس از کسب اجازه از آیة الله فال اسیرى عکس وى را تکثیر و در معابر عمومى شهر نصب کرد و بدین ترتیب تأیید، اجازه و حکم ایشان را به مردم تفهیم کرد
