سیره خوبان(10)

آیت الله مولوی قندهاری:«در قندهار شخصى به نام محبّ على زندگى مى‏کرد. وى مرد پاک طینت و نیک سیرتى بود و از ارادتمندان ویژه حضرت على‏علیه السلام محسوب مى‏شد. محبّتى به آن حضرت، تمام دل و جانش را احاطه کرده و به مرحله عاشقى رسیده بود. به نحوى که هرگاه به او مى‏گفتند: «محب على! بیدارِ على باش»؛ از حال طبیعى خارج مى‏شد و بى‏اختیار اشکش جارى مى‏گردید.

هنگامى که از دنیا رفت، او را براى غسل، در غسالخانه بردند. دوستانش در عزاى او گریه مى‏کردند. در هنگام غسل، یکى از دوستانش گفت: «محب على! بیدارِ على‏باش»؛

ناگاه دست راستش را حرکت داده آرام آرام بر روى سینه‏اش قرار داد. همه از این واقعه عجیب، متحیّر شدند. خیلى زود، این خبر در بین شیعیان قندهار پخش شد. آنها دسته دسته مى‏آمدند و آن منظره شگفت را مى‏دیدند و از روى شوق مى‏گریستند. دست محب على، تا پایان غسل، همچنان روى سینه‏اش قرار داشت.