دعای گیرا

آیت الله آقا نجفی اصفهانی می‌گوید در سالهای نخست چندان موفقیتی در دروس نداشتم تا در شب عرفه به امام حسین علیه السلام متوسل شدم:

در شب عرفه در رواق مطهر حضرت سیدالشهداء ــ روحی لتربته الفداه ــ تا وقت سحر استغاثه نمودم و حضرت حبیب بن مظاهر را به درگاه آن جناب شفیع گردانیدم. چون وقت سحر شد؛ بعد از تهجد گریه بسیار کردم. در همان‌جا به خواب رفتم. در عالم خواب دیدم؛ حبیب از ضریح بیرون آمد و بعضی از مصایب امام حسین (ع) را ذکر می‌نمود و گریه می‌کرد و وارد حرم شد. دیدم در ضریح گشوده شد و حضرت امام حسین (ع) ظاهر شدند. پس حبیب زیارت وارث را خواند و من نیز همان زیارت را می‌خواندم. حضرت امام حسین (ع) جواب سلام حبیب را فرمودند. چون لمحه‌ای گذشت؛ نظر شریف به جانب من فرمودند و [سپس] نظر به جانب آسمان فرمودند و این دعا را خواندند: اللهم یا مسبب الاسباب و یا مفتح الابواب و یا قاضی الحاجات و یا سامع المناجات و یا کافی المهمات اسئلک بحق من حقه علیک عظیم ان تصلی علی محمد و آل محمد و ان تقضی حاجته.

مهر عیسی علیه السلام

آیت الله قرهی:

حضرت عیسی‌بن‌مریم (علی نبیّنا و آله و علیه الصّلوة و السّلام) هم کلمة‌الله و روح الله است. حالا ما یک عیسی‌بن‌مریم می‌گوییم، امّا جدّاً چه کسی درک می‌کند که عیسی‌بن‌مریم کیست؟! او که بدون پدر متولّد شده و هیچ کس در انس نمی‌تواند این‌گونه باشد و ملک باید بیاید. امّا در مورد مادر او، آن مریم قدّیسه این‌گونه شد. آن مریمی که مادرش در ابتدا نذر کرده بود که او پسر باشد تا خادم برای خانه خدا باشد. امّا دختر می‌شود، آن هم چه دختری؟! قدّیسه عالم! طاهره! طیّبه! زکیّه! بعد هم آن فرزند الهی، روح‌الله از مریم متولّد می‌شود.

حالا حضرت شیخنا الاعظم (روحی له الفداء و سلام اللّه علیه) می‌فرمایند: افتخار عیسی‌بن‌مریم (علی نبیّنا و آله و علیه الصّلوة و السّلام) در زمان ظهور آقا جان، این نیست که وزیر حضرت است. بلکه افتخارش این است که خادم حضرت است و می‌نویسد: عیسی‌بن‌مریم، خادم الحجّة! این، مهر عیسی‌بن‌مریم است که وقتی به عنوان وزیر حضرت بر نامه‌ها می‌زند، چنین نوشته‌ای دارد. همان‌طور که معصوم هم فرموده: «لو ادرکتُهُ لخدّمتُهُ مادام حیاتی».

مسئولیت

آیت الله قرهی:

سرهنگ بختیاری که خدا رحمتش کند، از بچّه‌های جبهه بود. ایشان خودش برای من و اخویشان تعریف می‌کرد و می‌گفت: من در کمیته مسئولیتی داشتم که باید فیلم‌های ویدئویی (آن موقع سی دی نبود) مبتذل را بررسی می‌کردیم. در ابتدا تنفّر داشتم، بعد کم کم دیدم دارد خوشم می‌آید. به همین علّت اصلاً آن مسئولیّت را‌‌ رها کردم. هر چه کردند که ما بهتر از شما نداریم و...، قبول نکردم و گفتم: آقا! می‌خواهید من را بیچاره کنید؟! من خودم دارم می‌فهمم که مثل اینکه دیگر بدم نمی‌آید نگاه کنم، در حالی که آن اوایل حالم به هم می‌خورد و با بغض می‌گفتم: چه کثافت هستند و...، برای همین دیگر نمی‌خواهم این مسئولیّت را داشته باشم. عزیزان! مراقبه همین است که انسان، فرار کند.

سیره خوبان33

استاد سلیم مؤذن زاده:قبل از انقلاب ترکیه به پدرم سفارش گفتن اذان را داد البته بدون شهادت بر ولایت علی علیه السلام،پدرم در جواب گفت اگر تمام ترکیه را هم به نامم بزنید نمی پذیرم.

سیره خوبان 32

در خاطره ای دیگر، سید عبدالحسین قاضی( نوه ایشان) نقل می کند:« یکی از خویشاوندان مرحوم قاضی و سید محسن حکیم فوت می کند. جنازه او را وارد صحن مطهر امام می کنند تا بر آن نماز بخوانند. در نجف مرسوم است که از بزرگی که در تشییع جنازه حضور دارد می خواهند که بر جنازه نماز بخواند. در آن زمان آیت الله حکیم جوان بودند و مرحوم قاضی چه از نظر سن و چه از نظر مقام بالاتر بودند.

 

خانواده شخصی که فوت شده بود رو به مرحوم قاضی می کنند و از ایشان درخواست می کنند که بر جنازه نماز بخوانند اما مرحوم قاضی رو به آقای حکیم می کنند و می گویند: « شما بفرمایید نماز را بخوانید. اگر من نماز بخوانم کسی من را نمی شناسد و به من اقتدا نمی کند و ثوابی که قرار است به این شخص که مرحوم شده برسد، کم می شود، اما اگر شما نماز بخوانید. مردم شما را می شناسند و افراد بیشتری به شما اقتدا می کنند و ثواب بیشتری به این فرد می رسد. »

 

باز تأکید می کنم که این اتفاق زمانی افتاده که آقای حکیم خیلی جوان بوده و مرحوم قاضی در اواخر سن شریفشان بوده اند

سیره خوبان31

آیت الله سید ابوالقاسم خوئی می فرمود: « من هر وقت می رفتم مجلس آقای قاضی، کفش هایم را می گذاشتم زیر بغلم که مبادا کفشم آن جا باشد و آقای قاضی بیاید آن را تمیز یا جفت کند. »

سیره خوبان30

حجت الاسلام دکتر عابدی:تقوای دل خودش جزء صحت بدن است. اگر دل سالم باشد بدن هم سالم می‌ماند.

من یکبار  به هلند رفتم. می‌گفتند تا به آن زمان طلبه‌ای آن‌جا نیامده است.  من پرسیدم که اگر معمّم در خیابان راه بروم اشکالی دارد؟ گفتند نه. من هم لباس پوشیدم و فقط مشغول قدم زدن شدم. یک پلیسی به من رسید و همین که مرا دید گفت فردا بیا اداره پلیس! 

فکر کردم می‌خواهد مرا اخراج کند. فردا که رفتم اداره پلیس، اولین جمله‌ای که گفت این بود که می‌خواهیم استخدامت کنیم!

به او گفتم برای چه کاری؟ دو کار پیشنهاد کرد که یکی این بود، هفته‌ای یک ساعت برو بیمارستان‌ها، بالای سر بیماران و با آن‌ها احوالپرسی کن. من هم به شوخی گفتم چقدر حقوق می‌دهید؟ گفت ماهی 1800 دلار! 

این پلیس شاید اعتقادی هم به دین و خدا نداشت. شاید در ذهنش این بود که با این لباس بالا سر مریض بروید مریض خوب می‌شود و صرفا جنبه مالی برایش مهم است که اگر فلان مقدار به این پول بدهیم، هزینه بیمارستان کمتر می‌شود.

سیره خوبان29

حجت الاسلام دکتر عابدی از قول سید نعمت الله جزایری:یک روز سر درس اشکال کردم  و استاد گفت عجب حرف خوبی زدی، اشکالت را بگو که من در کتابم بنویسم. سید می گوید پیش خودم فکر کردم که خیلی بلدم و اشکال را خودم هم نوشتم؛ حالا که بزرگ شدم فهمیدم چه حرف بی‌ربطی بوده و استاد می‌خواسته مرا تشویق کند.

علمای قدیم اینطوری بودند. ‌آیا واقعاً ما اینطور هستیم یا می‌گوییم هرچه من می‌گویم درست است و هرچه شما می گویید باطل است؟! این‌ها مراء و مرض قلب است. پس این روایات دلالت می‌کند که تقوا سلامت قلب می‌آورد.

سیره خوبان28

حجت الاسلام عابدی:می‌گویند حضرت آدم تا هزار بچه از نسل خودش را دیده است‌. بچه‌های حضرت جمع شده بودند و تعریف می‌کردند و حضرت چیزی نمی‌گفت. یکی گفت پدر بزرگ چرا شما چیزی نمی‌گویید؟ حضرت آدم فرمود: وقتی که خدا ما را از بهشت بیرون کرد فرمود که اگر می‌خواهی دوباره اینجا برگردی کم حرف بزن!

سیره خوبان28(خاطره مرحوم آیت الله میلانی از پدربزرگشان)

در این باره به خاطره‌ای اشاره می‌کنم. سال 40 بود و با اینکه هنوز مکلف نشده بودم، روزه می‌گرفتم. آقا را برای افطار دعوت می‌کردند و بزرگان و علمای مشهد هم تشریف می‌آوردند. تازه ملبس شده بودم و در خدمت مرحوم آقا به این جلسات می‌رفتم. یک بار به افطار دعوت شدیم و در آنجا سر سفره مربای آلبالو دیدم. در عراق آلبالو نبود و من هم خیلی علاقه داشتم. پیاله مربا دور از دسترس بود. خم شدم و برداشتم. موقعی که به خانه برگشتیم، مرحوم آقا مرا گوشه‌ای کشیدند و طوری که بقیه متوجه نشوند فرمودند: «کاری که کردی خلاف شرع نبود، اما دور از ادب و آداب غذا خوردن بود. نشنیده‌ای که در روایت گفته‌اند همیشه آنچه را که در دسترس توست بخور و به کسی نگاه نکن و از کسی نخواه چیزی به تو بدهد؟ چون ملبس به کسوت روحانیت هستی، باید این نکات را بیشتر هم رعایت کنی.» وقتی بعدها این خاطره را برای مراجع نجف تعریف کردم، شیوه ایشان بسیار برایشان جالب بود. می‌فرمودند: «تو درس روحانیت خوانده‌ای که برای دیگران الگوی عملی باشی. پس مراقب باش آداب را رعایت کنی. اگر امروز نتوانی در برابر چنین خواسته کوچکی مقاومت کنی، فردا در برابر مسائل بزرگ‌تر هم نمی‌توانی.»