سیره خوبان52

– در روحیه‏ آیت الله سید عباس مهری ذره‏ای خودخواهی یافت نمی‏شد و برای اینکه با این روحیه مبارزه کند ریاضتهای عجیبی داشت. گاهی در گاری سه‏چرخه سوار می‏شود و به مسجد می‏رفت. محال بود بر کسی بگذرد و به او سلام نکند، حتی اگر بچه خردسالی بود. در مجلسی که وارد می‏شد، هر جا که خالی بود می‏نشست و هیچ گاه مقید نبود که در صدر مجلس یا اطراف آن بنشیند. اگر در بحث‏با بعضی از روحانیون، احساس می‏کرد طرف از ادامه بحث‏یا پاسخ به سؤال درمانده شده است، فوری بحث را عوض می‏کرد و نمی‏گذاشت‏حاضران متوجه ضعف طرف مقابل شوند.

– همیشه در کارهای اساسی با دیگران مشورت می‏کرد و برای اینکه به فرزندانش احترام بگذارد – چه در جمع و چه خصوصی – با آنها به مشورت می‏پرداخت و اگر رای آنها مورد قبول قرار نمی‏گرفت‏با استدلال آنها را قانع می‏نمود.

– همیشه در پی استدلال و برهان بود لذا به فرزندانش توصیه می‏فرمود: «شما فکر نکنید که چون پدر و مادرتان شیعه‏اند، باید شیعه باشید. بروید کتاب بخوانید، مطالعه کنید و خودتان با دلیل و برهان، حق را دریابید … .

– به مظاهر اسلامی خیلی اهمیت می‏داد. حتی در لباس، مسکن و غذا، مسائل اسلامی را رعایت می‏نمود