سیره خوبان47 نزن! نزن!

آقای قرائتی:

یک آقایی در کاشان بود که دیدم بعد از مدّت کوتاهی حافظ قرآن شد. اصلاً به او نمی‌آمد که نه حافظه این کار را داشته باشد و نه اینکه مثلاً جزء علماء باشد و ... . تعجّب کردم، می‌خواستم ببینم چه شده که یک‌باره به این راه کشیده شده است. بالاخره از زیر زبانش کشیدم. به او گفتم: حالا تو چطور شد حافظ قرآن شدی؟ گفت: حالا یک مطلبی دارد. گفتم: بگو تا من بدانم. گفت: یک روز منزل کسی در یک شهرستانی، مهمان بودیم. زیر کرسی بودیم، من وضع مزاجی‌ام خراب بود. بچّه صاحبخانه هم آن طرف کرسی نشسته بود. پدر آمد بنشیند، دید بوی بدی می‌آید. تصوّر کرد که آن بچّه نتوانسته خودش را کنترل کند، تا آمد او را بزند، یک‌باره گفتم: نزن! نزن! من بودم! چرا بچّه را می­‌زنی؟! با اینکه به هر حال انسان بزرگ نمی‌تاوند چنین مطلبی را در جمع بگوید و احساس می­‌کند آبرویش می­‌رود، امّا به خاطر اینکه آن بچّه بیهوده سیلی نخورد، گفتم: نزن! نزن! من بودم.

ببینید چقدر این مطالب اثر دارد. خود ایشان گفته: از آنجا بود که من فهمیدم که حالم متغیّر شده؛ چون اجازه ندادم به ظلم یک سیلی به آن بچّه بخورد. آن هم در آن زمان­ها که اگر به جان بچّه می­افتادند، دیگر رهایش نمی­‌کردند، هر چه هم بچّه بگوید: من نبودم، قبول نمی‌کردند. لذا می­‌گوید: من از این کار جلوگیری کردم و گفتم: نزن! نزن! من بودم! بببنید یک عمل چقدر مؤثّر است! آن هم یک عمل کوچک که ما تصوّر می­‌کنیم خیلی بیهوده و کوچک است و فایده­‌ای ندارد. شاید ما باشیم، بگوییم: آبروی ما که مهمتر است، حالا گردن بچّه می­‌اندازیم، مثلاً چه می­شود؟! او بچّه است، حالا بزرگ می­‌شود و بعداً یادش می­‌رود. این قدر کتک‌­ها خورده، حالا این هم روی آن‌ها. امّا این به دور از رعایت موازین اخلاقی است.